Vadertje en moedertje

‘Jij was de vader. En dan was ik de moeder,’ zegt Cato. Ze pakken de poppenwagen. De poppenkleertjes. De poppenspeen. De poppenfles. Het poppenpotje. De poppenluiers. En het poppenbadje. De pop heeft geen naam. Ze noemen haar witte pop. Want ze hebben ook een bruine pop. Die heet bruine pop. Eerst krijgt de pop een flesje. ‘We geven haar melk,’ zegt Wolf. Ze vullen het flesje met water. Bij de wc. Vader moet helpen. Het dichtdraaien van de dop is lastig. De fles geven is heel leuk. Want pop plast het ook weer uit. Wel direct. Dus de pop drinkt, terwijl ze op het potje zit. ‘Nu had ze een vieze poepluier. We doen haar in bad.’ Ze kunnen zelf wel het badje vullen. Daar zit geen dop op. Ze laten het badje heel vol lopen. Zo zeg, dat is zwaar. Samen tillen ze het volle badje. Hijgend lopen ze de kamer in. Het water klotst over de randen. Op de houten vloer. ‘Ho, ho,’ roept vader. ‘Dit gaat zo niet.’ Vader tilt het badje naar de keuken. ‘Geef pop maar even, dan kunnen jullie voelen of het water goed warm is.’ Zonder dat ze het zien smeert vader pindakaas op de billen. ‘Oh bah! Pop! Je hebt écht gepoept,’ zegt Cato. Verward kijkt ze naar vader. Ze snapt er niets van. ‘Nu moet je haar maar goed wassen,’ zegt vader. En dat doet Wolf netjes. ‘Papa, mag ik even je telefoon?’ vraagt Cato. ‘Voor de foto’s.’ Met de telefoon maakt ze een paar scheve foto’s. Van Wolf, en pop en het badderen. Als ze klaar is met de foto’s gaat ze nog druk tikken. Tikken op het scherm. Vader vraagt: ‘Wat ben je nu dan aan het doen?’ ‘Nu ben ik heel druk, heel druk. Aan het appen. En aan het lezen. Net als jullie altijd.’ Vader lacht. Maar Wolf niet, die vindt het niet leuk. Hij kijkt kwaad naar Cato. ‘Kom je nog helpen of niet? Pop moet droog!’ Cato helpt weer. En na het bad gaan ze lekker met pop wandelen. Zonder telefoon.